Hoe het begon… Ik werd geboren in Rotterdam op 1e Kerstdag 1958, 's morgens om kwart voor zes. In die tijd was het niet ongebruikelijk dat het Leger des Heils op straat kerstliederen zong. Toen zij dan ook die ochtend voor onze deur 'er is een kindeke geboren op aard' stonden te zingen, zou mijn moeder hebben gezegd dat ze daar alles van wist. Ik groeide op in een arbeidersbuurt in Rotterdam-Zuid, tegenover de Maashaven. Mijn vader was controleur in de haven bij de Holland- Amerika lijn. Hij zou tijdens de Tweede Wereldoorlog Engelandvaarder zijn geweest en daarna een wazige periode in Indonesië hebben doorgebracht tijdens de politionele acties daar. De marine In 1975 verhuisden we naar Spijkenisse, een plaats waar volop werd gebouwd omdat het een groeigemeente was. In dat jaar besloot ik bij de marine te gaan en ondanks twijfels van anderen, ik had slechts MAVO, werd ik tot ieders verrassing, inclusief eigenlijk die van mijzelf, toch aangenomen. Zo begon ik in februari 1976 aan de EMV (Eerste Militaire Vorming) in Hollandsche Rading, een plaatsje tussen Utrecht en Hilversum. Excerceren, schieten en alle rangen en standen uit je hoofd leren. Je moest ook laten zien dat je kon zwemmen, iets wat natuurlijk heel belangrijk was als je midden op zee overboord zou vallen. In de zomer dat jaar volgde ik de opleiding tot elektromonteur. Eigenlijk vanzelfsprekend aangezien elektra en elektronica tot die tijd steeds mijn hobby waren geweest. Na die opleiding kwam ik aan boord van de Drenthe, een onderzeebootjager van de Friesland klasse. Dat schip lag eerst nog op de werf in Den Helder wegens groot onderhoud. Van het meehelpen het schip weer op te bouwen heb ik dan ook veel geleerd. Eind 1977 vertrok de Drenthe voor zeven maanden naar de west, de Antillen en Suriname. Zonder mij, want drie dagen voor vertrek dacht de dokter dat ik de ziekte van Pfeiffer had. Ik werd dus van boord gehaald en iemand anders kreeg de onverwachte opdracht om mij te vervangen. Na twee maanden op de onderzeebootkazerne, kwam ik terecht op de Zeeland. Ook zo'n jager, maar van een iets ouder type. Helaas moest ik constateren dat varen toch niets was voor mij en na twee en een half jaar mocht ik ontslag nemen. Intussen was mijn vader overleden en mijn moeder verhuisd van Spijkenisse naar Hardenberg (OV). Dat werd dus voorlopig mijn nieuwe woonplaats. Er breekt nu een periode aan waarin ik mijn draai niet kon vinden wat werk betreft. Dat resulteerde in de meest uiteenlopende banen en functies. Van heftruckchauffeur tot groenteboer en productiemedewerker en zo ongeveer alles daar tussen in. Inmiddels trouwde ik en gingen we in De Krim wonen, een slaperig dorp op de grens tussen Overijssel en Drenthe, vlak bij Ponypark Slagharen (waarvan we het reuzenrad vanuit onze tuin konden zien). Computers en ICT In 1987 kreeg ik de kans om te gaan werken bij een kleine computershop in Coevorden. Ik had eigenlijk nooit gedacht daar werk in te vinden, ondanks dat mijn hobby met computers en electronica inmiddels behoorlijk serieuze vormen was gaan aannemen. Vormde het bedrijfsleven in eerste instantie slechts een klein deel van de klandizie, binnen korte tijd maakte dat het grootste deel uit. PC's en netwerken waren in opkomst en met behulp van de nodige opleidingen, cursussen en trainingen, maakte ik mij de materie eigen. Niet alleen op het gebied van de techniek, maar ook logistiek, financieel en projectmanagement behoorde daar toe. In 1997 besloot ik de kleinschaligheid van het bedrijf de rug toe te keren en mijn heil zoeken in het grote bedrijfsleven. Zo kwam ik terecht als projectleider bij KPN in Groningen, eerst op contract, later als freelancer. Na een jaar besloot ik de vleugels nog verder uit te slaan en ging, wederom als freelancer bij een communicatiebedrijf in Amstelveen de ICT-organisatie reorganiseren. Door de week daar in een hotel, de weekends weer thuis. Die taak was na een jaar klaar en daarna kwam ik als onder andere interimmanager terecht bij een bedrijf in Veenendaal. Voor dat bedrijf heb ik diverse opdrachten uitgevoerd, ook weer diverse keren bij KPN en bij de organisatie die de ICT voor het Avebe- concern verzorgde. Burnout Maar de realiteit haalde me in. Wanneer je inmiddels vele jaren weken maakt van 60, 70 of zelfs 80 uur (en daarnaast nog in een band speelt die per week 2, 3 optredens verzorgd), dan wordt je een keer wakker met een overduidelijke burnout. Later, "als ik er was", dan zou ik wel iets gaan doen aan ontspanning. Huwelijk inmiddels om zeep en een vertrek naar Nieuw Zeeland leek de enige uitweg. Fout natuurlijk, want je neemt jezelf, en dus het probleem, gewoon mee. In Nieuw Zeeland eerst medewerker geweest in de fruitteelt en daarna als docent een opleiding voor helpdeskmedewerkers ontwikkeld en verzorgd. Maar het was allemaal niet genoeg en zo keerde ik eind 2001 weer hoteldebotel terug naar Nederland. Terug in Nederland moest ik helemaal opnieuw beginnen, eerst maar eens van de burnout afkomen. Dat heeft me zo'n zes jaar gekost, al dan niet met hulp van de instanties die zich daarmee bemoeiden. Ik kwam terecht in een pension in het dorpje Noordscheschut, een plaats die tegen Hoogeveen aan ligt. Om toch bezig te zijn, besloot ik vrijwilligers werk te gaan doen. De ICT, nee, dat was niets meer voor mij. Ik zou voor ik het wist weer opnieuw in een burnout belanden en dat wilde ik ten koste van alles voorkomen. Dan de zorg...? Zo kwam ik terecht bij een organisatie waarvoor ik op zaterdag met clienten op stap ging. Dat waren kinderen met autisme en een verstandelijke beperking. Alhoewel dit een wel heel andere tak van sport was dan ICT, voelde ik mij daar al snel in thuis - en weer nuttig. Naar aanleiding hiervan besloot ik een opleiding SPW te gaan volgen (Sociaal Pedagogisch Medewerker), een opleiding die twee jaar zou gaan duren. Helaas, de burnout speelde mij nog steeds parten en door onder andere concentratieproblemen, moest ik dat na een jaar weer opgeven. Erg jammer omdat ik inmiddels ook de nodige stage had gelopen en een aantal keren vakantiewerk had gedaan op dit gebied. En dus weer even rustig aan doen en gaan nadenken over wat ik weer wel en niet zou kunnen doen. Een nieuwe kans dient zich aan... In 2012 diende zich een nieuwe onverwachte optie aan. Dat mijn opa gevaren had en een keer een avontuur beleefd had in Spanje, was in onze familie wel bekend. Geen details, want opa heeft er naar mijn weten nooit over verteld. Maar in dat jaar liet mijn tante mij weten dat ze een dagboek van haar vader gevonden had. In dat dagboek stond zijn hele avontuur in Spanje. Het bleek dat hij in 1937 geholpen had wapens te smokkelen van Polen naar Spanje tijdens de Spaanse Burgeroorlog (1936-39). Dat avontuur was niet goed gegaan. Voor de kust van Spanje is zijn schip tot zinken gebracht en heeft de bemanning twee maanden in gevangenissen door moeten brengen. Slechte omstandigheden en een bijna dagelijkse dreiging van executie. Al tijdens het lezen van het dagboek kwam ik op het idee om het dagboek te gebruiken om een historische roman te schrijven. Met als titel "Reis naar de Spaanse Burgeroorlog" werd de eerste druk eind 2014 gepubliceerd. Om dat boek te kunnen schrijven, heb ik het nodige onderzoek moeten doen. Een dagboek van dertig pagina's is tenslotte nog geen compleet verhaal. Wat begon met het lezen van het dagboek, is inmiddels uitgegroeid tot een ware passie voor de Spaanse Burgeroorlog en wat er zoal mee te maken heeft. Het heeft er ook toe geleid dat ik lezingen en gastlessen ben gaan geven over het verhaal van opa en die burgeroorlog. Aanleiding was de uitnodiging het verhaal van opa te komen vertellen tijdens een herdenking van de stichting die een jaarlijkse herdenking organiseert in Amsterdam. Inmiddels ruim zestig keer gedaan door heel Nederland en voor uiteenlopend publiek. De afgelopen jaren ook met andere onderwerpen bezig geweest, zoals onderzoek voor voormalig Kamp Westerbork. Daarnaast een jaar actief geweest voor een stichting die zich bezighoudt met slachtoffers van dictaturen. Die stichting is lid van een Europeese organisatie en voor die organisatie heb ik ook onderzoek gedaan voor boeken die zij uitbrengen. En hoe gaat het nu...? Inmiddels ben ik al weer een paar jaar getrouwd met Ellen en wonen we samen in de plaats Vries in de kop van Drenthe. Na mijn eerste historische roman ‘ Reis naar de Spaanse Burgeroorlog ’ hebben Ellen ik samen de tweede historische roman geschreven: ‘ La Batuta ’ en kortgeleden zag al weer de derde het levenslicht: ‘ Fernando ’ . Klik maar eens op de titels hierboven of kijk onder het tabblad ‘Onze romans’. Inmiddels zijn we zelfs ook begonnen aan de volgende: ‘ Addy ’. Kortom, het gaat prima en dan met ons allebei…

HMS Drenthe

HMS Zeeland